Δεξιά και αριστερά αχνίζει πρωινή ομίχλη
Λεμονανθοί,
Νοτισμένοι από δάκρυα παιδιών
Ξετυλίγουν ολόλευκο χαλί,
Κατευόδιο,
Παράξενη κατηφοριά, να σε οδηγεί επάνω.....
(Κάτι σαλεύει στο μυαλό μου)
Τρέχαμε, μικροί, ν’ αδράξουμε το ουράνιο τόξο,
Κι όλο έφευγε μακρυά,
Διότι,
Μπορεί να λαβώσεις το διαβατάρικο πουλί,
Μα την εικόνα του περιστεριού ποιός να διαγράψει ;
Ενα λαμπερό φεγγάρι, άγρυπνο,
Περίμενε όλη τη νυχτιά,
Καρτερικά, πεισματικά, κόλλησε στους θάμνους,
Το πρωί (ποιό πρωί ;)
Άτονο πια,
Μου έσφιξε αναιμικά το χέρι,
Τώρα κατάλαβα – το είπαν στις ειδήσεις -
η πανσέληνος απόψε θάταν μπλέ…